Εντεχνη και Rock Μουσική Σκηνή

 Σαν σήμερα, στις 24 Μαρτίου του 1934, έφυγε από τη ζωή μόνος και σχεδόν άγνωστος ακόμα, ο Θεόφιλος, ο εξαιρετικός λαϊκός ζωγράφος που απαθανάτισε θρύλους και παραδόσεις, καθημερινές στιγμές από την ελληνική πραγματικότητα με το μοναδικό του προσωπικό ύφος που καθιστά τα έργα του από τα πλέον αναγνωρίσιμα της ελληνικής ζωγραφικής. Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας φτωχός φουστανελάς που είχε τη μανία να ζωγραφίζει. Τον έλεγαν Θεόφιλο. Τα πινέλα του τα κουβαλούσε στο σελάχι του, εκεί που οι πρόγονοί του 'βάζαν τις πιστόλες και τα μαχαίρια τους. Τριγύριζε στα χωριά της Μυτιλήνης, τριγύριζε στα χωριά του Πηλίου και ζωγράφιζε. Ο Θεόφιλος είναι από τη μεριά των σοφών και των τρελών, παρέα με τον Σολωμό, τον παγωμένο θερμότατο Κάλβο, τον Παπαδιαμάντη, τον αναρχικό και άκρως πειθαρχημένο Καβάφη, και όλους αυτούς τους φυσικά επαναστατημένους Έλληνες, μα εξίσου φυσικά συντηρητικούς, τους Έλληνες των οποίων η ευλογημένη μεγαλομανία έσπασε τα κλουβιά του διδασκαλισμού όπως αναφέρει ο Γιάννης Τ...

 "Το δίκιο μας εμπρός να βγάλουμε στους δρόμους Μπουρλότο και φωτιά σε κράτος κι αστυνόμους" Ο Νικόλας Άσιμος έφυγε σαν σήμερα, 17 Μαρτίου 1988.  Ασυμβίβαστος μπαγάσας! Από τους λίγους που μπορούσε να υπερασπιστεί τον τίτλο του ανένταχτου. Ο Νικόλας Άσιμος, ένα αστέρι, διαφορετικό από τα άλλα έσβησε στο ουράνιο στερέωμα της μουσικής, αλλά το έργο του συνεχίζει να υπάρχει, να ακούγεται, να εμπνέει. Ο Άσιμος δεν υπήρξε αναρχικός με την έννοια που χρησιμοποιείται η λέξη σήμερα, αλλά ήταν ένας καλλιτέχνης αντισυμβατικός που δεν προσάρμοσε στις ανθρώπινες απαιτήσεις τα όνειρα του και αφέθηκε στην τρέλα του και μιαν ονειροπόληση δίχως τέλος. Και όμως αυτή η άρνηση του στην κενή και ρηχή πραγματικότητα που βαφτίστηκε αντιεξουσιασμός και παράνοια ήταν η πιο υγιής στάση ενός ανθρώπου που δεν εγκαταλείπει τις ιδέες του και τις επιθυμίες του, ούτε τις θυσιάζει. Αυτή είναι η αληθινή αναρχική φύση ενός μη αναρχικού που έφυγε άδικα, ξεχασμένος και παραγκωνισμένος, θύμα της εκμετάλλευσης τ...

 Θλίψη σκόρπισε η είδηση του θανάτου του Δήμου Μούτση. Ο σπουδαίος συνθέτης, τραγουδοποιός και πιανίστας, έφυγε από τη ζωή στα 86 του χρόνια, σήμερα Τετάρτη 6 Μαρτίου 2024, αφήνοντας πίσω του μεγάλη παρακαταθήκη.  Ο μεγάλος συνθέτης και τραγουδοποιός Δήμος Μούτσης Ασυμβίβαστος, πρωτοποριακός, ευαίσθητος και μαχητικός συνάμα,  συνέβαλε όσο λίγοι στη διαμόρφωση αυτού που λέμε «σύγχρονο ελληνικό τραγούδι». Tα τραγούδια του συνθέτη Δήμου Μούτση που σημάδεψαν ολόκληρες εποχές τραγούδησαν καλλιτέχνες όπως ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, η Βίκυ Μοσχολιού, ο Μανώλης Μητσιάς, η Δήμητρα Γαλάνη. Ο Δήμος Μούτσης είχε γεννηθεί στον Πειραιά και άρχισε να σπουδάζει στο Ωδείο Αθηνών από την ηλικία των 7 ετών.  Όλα ξεκίνησαν το 1967 όταν ο σπουδαίος Νίκος Γκάτσος έδωσε  στίχους του στον Μούτση και έτσι έγραψε τα πρώτα του τραγούδια. Το πρώτο τραγούδι του Μούτση ήταν το «Βρέχει ο Θεός». Είχε γράψει πρώτα αυτός την μουσική και ρώτησε ευγενικά τον Νίκο Γκάτσο αν ήθελε να βάλει τους στίχους...

  Σαν σήμερα, 5 Μαρτίου του 2011, έφυγε από τη ζωή ο τεράστιος Μανώλης Ρασούλης. "Πολεμιστής" του πνεύματος, της σωτηρίας της ψυχής, της ζωής, της βιοπάλης, της ελευθερίας και της τιμής. Ποιητής, μουσικός, αθλητής, στρατιώτης, μοναχός, αγρότης, πατέρας, μάνα, σοφός ή παρορμητικός, νέος και γέρος. Των αλλοτινών και των σημερινών καιρών. Με της καρδιάς το πύρωμα. Τότε και τώρα, πάντοτε μοναχικός ... Αθάνατος!  Πολλές φορές βαθιά αναρωτήθηκα τριγύρω οι άνθρωποι αν μ’ αγαπούνε για ό,τι φαίνομαι ή αν αληθινά για ό,τι είμαι εγώ, κοντά μου ζούνε. Κι όμως να που δεν ξέρω ποιος εγώ, κι υποφέρω νιώσε με, σώσε με κι ό,τι θες σ’ το προσφέρω. Είναι στιγμές σιωπής που αναλογίστηκα τους όρκους που ’δωσα, γλυκιά μου, εσένα και με τα λόγια μου για μένα πείστηκα τώρα δεν έχω πια φόβο κανένα. Κι όμως να που δεν ξέρω... Πολλοί ορκίστηκαν πως μ’ αγαπήσανε γιατί κατάλαβαν ποιος είμαι τάχα και σαν τους πίστεψα μ’ εγκαταλείψανε, ανάγκη μ’ είχανε, αυτό μονάχα.