Εντεχνη και Rock Μουσική Σκηνή

 Ενθύμιον φιλίας: Γιάννης Τσαρούχης, Διονύσης Φωτόπουλος και Μάνος Χατζιδάκις, σε στιγμές ευθυμίας και δημιουργίας. Η εικαστική παρέμβαση στην ανέκδοτη φωτογραφία έγινε από τον Γιάννη Τσαρούχη.

 Σαν σήμερα γεννήθηκε ο Μάνος (Εμμανουήλ) Χατζιδάκις (Ξάνθη, 23 Οκτωβρίου 1925 - Αθήνα, 15 Ιουνίου 1994). Ήταν κορυφαίος Έλληνας συνθέτης, ποιητής, τραγουδοποιός, μαέστρος και πιανίστας. Θεωρείται ο πρώτος που συνέδεσε μεταπολεμικά, με το θεωρητικό και συνθετικό έργο του, τη λόγια μουσική με τη λαϊκή μουσική παράδοση. Πολλά από τα εκατοντάδες έργα του αναγνωρίζονται σήμερα ως κλασικά. Συνδέθηκε με άλλους καλλιτέχνες και διανοούμενους, ηλικιακά μεγαλύτερους από αυτόν, μεταξύ των οποίων ήταν οι ποιητές Νίκος Γκάτσος, Γιώργος Σεφέρης, Οδυσσέας Ελύτης, Άγγελος Σικελιανός και ο ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης. Κατά την τελευταία περίοδο της Κατοχής συμμετείχε ενεργά στην Εθνική Αντίσταση μέσα από τις γραμμές της Ε.Π.Ο.Ν., όπου γνώρισε τον Μίκη Θεοδωράκη, με τον οποίον σύντομα ανέπτυξε ισχυρή φιλία, μετατρέποντας την ιδέα της σύνδεσης της λόγιας μουσικής με τη λαϊκή παράδοση σε κίνημα. Αποτέλεσμα υπήρξε η δημιουργία του έντεχνου λαϊκού τραγουδιού, όρος που επινοήθηκε από τον Μίκη Θεοδωράκη γ...

 Μάνος Λοΐζος (22 Οκτωβρίου 1937 - 17 Σεπτεμβρίου 1982) "Σε θυμάμαι που κρατούσες κάτι σχέδια παιδικά τώρα κρύβεις μες στην τσέπη το πιστόλι.."  Ο Μάνος Λοΐζος ήταν ένας «λυρικός» του τραγουδιού. Τα τραγούδια του μοιάζουν γεννημένα μέσα από τον άνθρωπο, τη συλλογική λαϊκή σοφία συσσωρευμένη σε στίχους, σαν να δημιουργήθηκαν από μόνα τους αποτυπώνοντας στο απόλυτο την πραγματική ζωή. Ίσως γιατί ο Λοΐζος γεννούσε μουσική και στίχο από καρδιάς. Ίσως γιατί, όπως έχουν πει γι’ αυτόν αγαπούσε τον απλό άνθρωπο. Κι έγραψε γι’ αυτόν. Στρατευμένος αριστερός, μέλος του ΚΚΕ και συνδικαλιστής που αγωνίστηκε με σθένος για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και τη δημοκρατία, κυνηγημένος από τη Χούντα συνδέθηκε με το λαϊκό και πολιτικό τραγούδι. Ο «Δρόμος», το «Ακορντεόν», ο «Γ΄ Παγκόσμιος», «Τα Νέγρικα», ο «Τσε Γκεβάρα», το «Δέντρο», η «Τσιμινιέρα», το «Λιώνουν τα νιάτα μας στη βιοπάλη», το «Τίποτα δεν πάει χαμένο», τα «Γράμματα στην αγαπημένη» σε ποίηση Χικμέτ και τόσα άλλα είναι ο πολιτικ...

  `Ενα τραγούδι που αγαπήθηκε και τραγουδήθηκε πολύ είναι το  «Ήτανε μια φορά».  Γράφτηκε για τις ανάγκες και ακουγόταν  στους τίτλους της τηλεοπτικής σειράς «Οι έμποροι των εθνών» σε σκηνοθεσία του Κώστα Φέρρη,  βασισμένη  στο ομώνυμο βιβλίο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.  Ξεκίνησε να προβάλλεται τον Οκτώβριο του 1973, ωστόσο συνάντησε ιδιαίτερα προβλήματα από τη  λογοκρισία του δικτατορικού καθεστώτος, το οποίο απαγόρευσε να ακούγεται η φωνή του Ξυλούρη. Το τραγούδι εμφανίστηκε για πρώτη φορά το  1972  στο άλμπουμ με τίτλο  «Νίκος Ξυλούρης Συλλογή»  . Ο τίτλος του δίσκου αντικατοπτρίζει πλήρως το περιεχόμενό του αν κάποιος σκεφτεί ότι στην πρώτη πλευρά του περιλαμβάνονται σε δεύτερη εκτέλεση τραγούδια που είχε ερμηνεύσει λίγα χρόνια νωρίτερα ο ανεπανάληπτος  Νίκος Ξυλούρης  και στη δεύτερη τέσσερις νέες δημιουργίες του  Σταύρου Ξαρχάκου  και δύο που είχαν γραφτεί για τις ανάγκες του κινηματογράφου και τ...

 ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ - ΝΙΚΟΣ ΓΚΑΤΣΟΣ - ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ  Διάλογος Μάνου Χατζηδάκι - Μίκη Θεοδωράκη: -Το ξέρεις βέβαια Μάνο ότι είμαστε οι δύο σπουδαιότεροι Έλληνες συνθέτες. - Ναι βέβαια, αλλά ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτά. Θέλει να βαράει παλαμάκια και να χορεύει ζεϊμπέκικα. - Εγώ πάντως Μάνο θα ηγηθώ, θα βγω σε λεωφόρους και στάδια και πλατείες και θα γίνω σύμβολο. Έχω το λαό μαζί μου. - Εγώ δεν έχω τον λαό μαζί μου Μίκη. Αλλά δε με αφορά. Με αφορά η μουσική, ο έρωτας, η ελευθερία και η ευαισθησία. Ό,τι δηλαδή περιφρονεί αυτός ο τόπος. - Μάνο θα πεθάνεις πρώτος φοβάμαι. - Ναι Μίκη. Αλλά ίσως ζήσω περισσότερο. (κι ύστερα ηχογράφησαν μαζί την Ελλαδογραφία του Νίκου Γκάτσου για τα Παράλογα)

 Η Ελευθερία Αρβανιτάκη γεννήθηκε σαν σήμερα 17 Οκτωβρίου 1957 στον Πειραιά. Από το 1979 όταν μπήκε στη δισκογραφία, συμμετέχοντας στον πρώτο δίσκο του Γιώργου Ξηντάρη «Ρεμπέτικα βράδια», χωρίς όμως να αναγράφεται το όνομά της στο εξώφυλλο του δίσκου και τα πρώτα μουσικά βήματα με την οπισθοδρομική κομπανία μέχρι τις τελευταίες έθνικ αναζητήσεις της έχει τραγουδήσει την άμμο της θάλασσας. Ρεμπέτικα, λαικά, παραδοσιακά, έντεχνα, έθνικ, πρωτοποριακά, πάντα σε πολύ υψηλά στάνταρ, χωρίς ευκολίες και εκπτώσεις στην ποιότητα. Έχει συνεργαστεί με τους μεγαλύτερους συνθέτες της εποχής της. Έχει συμμετοχή σε πολλές δουλειές συναδέλφων της. Κέντρα και συναυλίες γεμάτες ασφυκτικά σε Ελλάδα και εξωτερικό με την δική της μαγική αύρα. Υπερβολικά μεγάλος αριθμός τραγουδιών της βαρκούλες πολιτισμού και πολύ υψηλής αισθητικής που ταξιδεύουν στο μέλλον. Και πάνω από όλα αυτή η ονειρική φωνή νεράϊδας που σε σαγηνεύει.

 ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ Θέλω να γνωρίσω όλους αυτούς που σκύβουν Πάνω από ένα καθαρό κομμάτι χαρτί Μέσα σε βρόμικες διαλυμένες κάμαρες Γεμάτοι οργή κι απόγνωση Αποφασισμένοι ωστόσο Να το λεκιάσουν με λέξεις βρόμικες λέξεις άγιες λέξεις λέξεις κλειδιά ιδέες φαντάσματα λυτρωτικές φράσεις Θέλω να γνωρίσω όλους αυτούς τους μανιακούς του λόγου Να γλείψω το μελάνι από τα δάχτυλα τους Να φιλήσω τα παραμορφωμένα τους μέτωπα Να συμμαζέψω τις τσαλακωμένες τους ονειρώξεις Να διορθώσω τα ορθογραφικά λάθη του έρωτα τους Να τους καθησυχάσω Να τους πείσω πως δε χρειαζόμαστε άλλο αίμα γι’ απόψε Πως χορτάσαμε Κι ύστερα να τους βάλω στο κρεβάτι Και να τους νανουρίσω

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ  Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες επικίνδυνους για το κράτος, μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.

 ΘΑΝΟΣ ΑΝΕΣΤΟΠΟΥΛΟΣ  H Διάρκεια Είναι Που Κάνει Την Παύση Σιωπή Ας θυμηθούμε τις μοναχικές βόλτες των λέξεων ενός ανθρώπου μόνου στην ζωή σ' ένα δωμάτιο γεμάτο με ίσκιους απ' τις μορφές του παρελθόντος του. Ας σκύψουμε συμπονετικά μπροστά στην αδυναμία του να αποφασίσει τώρα που θέλει να πάει. Στον φόβο του να πλησιάσει την πόρτα εξόδου. Του υποσχέθηκε ο κόσμος μια ζωή χωρίς αναστεναγμούς, χωρίς τυραννία. Κι αυτός τον πίστεψε. Τα πουλιά μήνες τώρα του χτυπούν με τα ράμφη τα τζάμια στα παράθυρα. Αυτός νομίζει πως κάθε μέρα πέφτει χαλάζι. Ο κόσμος τρέχει πέφτει και ξανασηκώνεται και τρέχει πάλι. Αυτός τα αγνοεί όλα αυτά. Αφήνει άγραφες σελίδες παντού μες στο δώμα. Στα πατώματα , κάτω απ το κρεβάτι, στο τραπέζι , μέσα στα συρτάρια , στα πιάτα , στο ποτήρι , στα τασάκια, στα παπούτσια… Έτσι έχασε και την ηλικία του, και τα νοήματα και σφιχταγκάλιασε την αβεβαιότητα της μιας μονότονης μέρας μετά την άλλην. Και πιο νεκρός απ τους νεκρούς πια είναι. Μες στην σιωπή του. Που μήτε πρόλο...