Εντεχνη και Rock Μουσική Σκηνή

 Το Καλοκαίρι του 1993, σε μια τυχαία παρέα, απ' αυτές που ξεμένουν στην πόλη τον Αύγουστο, έπιασα κουβέντα με μια κοπέλα  που μου άρεσε, και μεταξύ αστείου και σοβαρού είπαμε να κάνουμε ένα ταξίδι στην Αίγυπτο. Όχι ότι το πιστέψαμε, αλλά το συμφωνήσαμε. Κλείστηκα στο δωμάτιο  και άρχισα να γράφω  πώς ονειρευόμουν το ταξίδι, θέλοντας παράλληλα  να περιγράψω τα συναισθήματά μου  με τα τέσσερα στοιχεία της φύσης. Όταν κατάφερα κι έγραψα τους πρώτους στίχους, κύλησε το τραγούδι προς το Νείλο, και μαζί του χάθηκε  κάθε ίχνος επιθυμίας για πραγματικές  μετακινήσεις και ειδύλλια.  Το demo το έστειλα στην κοπέλα μ' ένα μπουκέτο λουλούδια. ''Ο άνεμος θα καίει  στη γη του Νείλου, μια αρχαία μυρωδιά θα μας μεθά στον τροπικό, όπως θα 'σαι, του Καρκίνου μέσα σου θα γεννιέται μια Θεά. Μ' άγιο καπνό θα υφάνεις το χρησμό σου, για να μου δώσεις όταν θα ζητώ, να μπω ιεροφάντης στο ναό σου να σ' ερμηνεύσω και να ερμηνευτώ. Θα σου αγοράσω στο Καρνάκ  ...

 Το όνομά μου είναι Αργυρώ Νικολέτα Τσάπρα.  Ο νονός μου σκέφτηκε το Αρλέτα. Από μικρή με φωνάζουν έτσι. Άρχισα πιάνο και κιθάρα σε μικρή ηλικία και τραγουδούσα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Έμαθα να τραγουδάω από τον πατέρα μου, που ήταν γιατρός, αλλά και εξαιρετικός τραγουδιστής. Σπούδασα ζωγραφική. Ήμουν μαθήτρια του Γιάννη Μόραλη,  του Παντελή Πρεβελάκη,  του Πάνου Σαραφιανού,  της Αντιγόνης Στρεψιάδη και το  θεωρώ μεγάλο προνόμιο αυτό. Αυτοί οι τέσσερις δάσκαλοι έχουν σημαδέψει τη ζωή μου, μαζί με τους γονείς μου. Πιστεύω στην προπαίδεια και στη μόρφωση. Όπως και το ότι ο καλλιτέχνης πρέπει να έχει  μια σφαιρική γνώση των πραγμάτων και όχι μόνο σε αυτό που ασχολείται. Οι άνθρωποι που με βοήθησαν  ήταν ο Αλέκος Πατσιφάς, διευθυντής  της δισκογραφικής εταιρίας LYRA, και τον πρώτο που μπορώ να πω, είναι ο Γιώργος Παπαστεφάνου. Άλλωστε αυτός με βρήκε και με πήγε στον Πατσιφά. Από 'κει και πέρα, ο Γιάννης Σπανός, ο Ζωρζ Μουστακί και ο Λ...

 Όταν ο Σείριος ήταν και σκύλος   Ο Μάνος Χατζιδάκις δεν ήταν φιλόζωος. Έγινε. Όταν ο γιος του, ο Γιώργος Χατζιδάκις, του πρότεινε να πάρουν ένα σκύλο, ήταν αρνητικός. Είπε πως τα μόνα ζώα με τα οποία είχε μάθει να συμβιώνει ήταν οι άνθρωποι. Τελικά, έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του με τρία σκυλιά και μία γάτα, όλοι μαζί σε ένα σπίτι με πλήρη αρμονία. Τον ένα σκύλο τον έλεγε Σείριο, τον άλλο Πολύβιο, τον άλλο Ραλλού και τη γάτα Κεμάλ... Μια μέρα, καθώς πήγαινε με τον γιο του στο βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Ίκαρος, συνάντησε μια αγέλη αδέσποτων σκύλων στην πλατεία Συντάγματος. "Τι θα κάνουμε τώρα;" ρώτησε τον γιο του. "Τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε" απάντησε ο Γιώργος. Κι όμως! Ο Μάνος κατευθύνθηκε προς μία καντίνα που βρισκόταν κοντά κι αγόρασε όλο της το εμπόρευμα: τυρόπιτες, λουκανικόπιτες, πίτσες, κουλούρια. Μετά γύρισε και τάισε τα σκυλιά χαμογελώντας.