ΧΑΡΙΣ ΑΛΕΞΙΟΥ

 

Δεν ξέρω γιατί πήρε τόσο μεγάλη έκταση. Με συγκλόνισε αυτή η αντίδραση, η απάντηση του κόσμου γιατί δεν είμαι η μόνη που σιγά σιγά αποσύρομαι. Είναι κάτι πολύ φυσικό αυτό. Φέτος κλείνω πενήντα χρόνια στο

ελληνικό τραγούδι και ανήκω σε μια γενιά που κρατάει ακόμα πολύ γερά. Αυτή είναι και η μαγεία του τραγουδιού, του καλλιτέχνη. Πως ο χρόνος δεν παίζει και τόσο μεγάλο ρόλο.

Δεν θα το νιώθατε εάν δεν σας το έλεγα. Αυτό που ένιωσα, ότι δεν ανταποκρινόταν η φωνή μου πάντοτε έτσι όπως θα ήθελα, είναι κυρίως στο live. Γιατί το live είναι εκείνη η στιγμή, δεν μπορείς να διορθώσεις τίποτα και δεν μου άρεσε.

Έχω την τύχη να έχω κάνει το τελευταίο μου live με τον μεγάλο μας δάσκαλο και μαέστρο, τον Σταύρο Ξαρχάκο. Η τελευταία μου μουσική υπόκλιση ήταν πλάι του. Αυτός ο άνθρωπος δεν αφήνει να περάσει τίποτα έτσι για να βγάλει ένα αποτέλεσμα συγκλονιστικό. Του το είπα, «Σταύρο μου, δεν γίνεται εσύ να βάζεις τόσο ψηλά τον πήχη και εγώ να μπαίνω παρακάτω. Δεν θα συνεχίσω». Όταν έρχεσαι σε επαφή με αυτή την ωραιότητα του αποτελέσματος και αισθάνεσαι ευγνωμοσύνη για όσα σου έχει δώσει η δουλειά σου, δεν γίνεται να μην το δεις.

Θέλω να κάνω μια σφιχτή αγκαλιά στον κόσμο για τον τρόπο που έδειξε την αγάπη του. Δεν το περίμενα. Τρόμαξα κάποια στιγμή, αισθάνθηκα ότι μου γίνεται μνημόσυνο. Βρε παιδιά δεν πέθανα. Απλά δεν θα κάνω live. Και στο στούντιο θα μπω και τραγούδια θα γράψω αν μου γεννηθεί αυτή η ανάγκη.