Θανάσης Παπακωνσταντίνου | Μάνος Λοΐζος - «το Κοσμικόν»

 «Πριν 43 χρόνια, ήμουν 18-20, είχα στείλει στίχους στο Λοΐζο, το Μάνο Λοΐζο, είχε αρχίσει να δουλεύει πάνω σε αυτούς. Βρήκαμε κάποιες προσπάθειες του. Μια από αυτές είναι «το Κοσμικόν» θα το ερμηνεύσει ο Αλέξανδρος. 

Αναφέρετε στο καφενείο που είχε ο πατέρας ενός φίλου μου. Από όπου έμαθα το 1953, νομίζω είχε γίνει μια εκδήλωση προεκλογική κιόλας, καλή ώρα, και μίλησε ένας υποψήφιος βουλευτης της ΕΔΑ τότε, το καφενείο στιγματίστηκε και συνεχώς το περιτριγύριζαν διάφοροι χαφιέδες. Για αυτό φαίνεται σχετικά παρωχημένο αλλά έχω και ένα φόβο ότι μπορούν να ξανάρθουν αντίστοιχες, παρόμοιες μέρες». 

Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Το «Κοσμικόν »

Στην πλατεία μας παλιά,

όταν πλάκωσε η ανία,

καπιστρώθηκε η ανάγκη

και φυτρώσαν καφενεία.

Έτσι και το «Κοσμικόν»

καφεζαχαροπλαστείο.

Κάτι λίγα θα σας πω,

που τα ξέρω από ‘να φίλο.

Γιάφκα των κομμουνιστών

το ‘πε η αστυνομία.

Ήταν χρόνια δύσκολα,

γύρω στο πενήντα τρία.

Το σημείωσαν με «Χι»,

οι φαντάροι να μη μπαίνουν.

Οι ρουφιάνοι ήταν πολλοί

κι ήξεραν να περιμένουν.

Ποιος στον κώλο του καιρού

έσταξε λιγάκι νέφτι

κι έκτοτε- δαιμονικά-

πήρε ό άμοιρος να τρέχει;

Τώρα δεν υπάρχει «Χι»

κι οι θαμώνες γίναν γέροι.

Στο καϊμάκι του καφέ

κρύφτηκα ένα μεσημέρι.

Κι είδα μες στο μαγαζί

-η καπνιά δεν μ΄ εμποδίζει-

τη ζωή που αγκομαχάει

και τον Άρη που τρεκλίζει.

Ημερολόγια παλιά

που κανείς πια δεν τ΄ αλλάζει,

να μη βλέπει ο παππούς

το σβανά που πλησιάζει.

«Α.Ο. ΤΥΡΝΑΒΟΥ» – και μετά-

«ΕΥΤΥΧΕΣ ΤΟ ΝΕΟΝ ΕΤΟΣ».

Δώσε ούζο βερεσέ

στο φτωχό που είναι ρέστος.

Το γκαρσόνι βλαστημά

κι ο λαχειοπώλης κλαίει.

Σ’ όσα μπήκε μαγαζιά , τζίφος!

Μάλλον κάτι φταίει.