Ο Τζίμης Πανούσης σαν σήμερα, 13 Γενάρη το 2018, έφυγε από τη ζωή.

 Ο Τζίμης Πανούσης

σαν σήμερα, 13 Γενάρη το 2018,

έφυγε από τη ζωή.

"Γεννήθηκα στους Αμπελόκηπους.

Κατάγομαι από μια φτωχή

αριστερή οικογένεια.

Ο μπαμπάς ήταν δοσατζής.

Πούλαγε είδη προικός με δόσεις.

Η μαμά ήταν νοικοκυρά.

Ένα Καλοκαίρι, που τα πράγματα

ήταν δύσκολα οικονομικά,

το τελευταίο του Γυμνασίου,

βρήκα δουλειά

στον Μουσικό Θίασο Κρήτης

από μια αγγελία.

Μπήκα στα βαθιά τότε

με ένα μπουλούκι - βαριετέ.

Έκανα, μεταξύ άλλων,

και τον κομπέρ του Μανωλιού,

που έπαιζε ο βασικός θιασάρχης.

Επειδή, όμως, δεν έβγαζε γέλιο,

άρχισε να με χτυπάει 

πάνω στη σκηνή, 

να μου δίνει σφαλιάρες

για να γελάσει ο κόσμος. 

Τότε του λέω: ''Δεν γίνεται 

να συνεχιστεί αυτό. Δε μπορώ. 

Θες να σου γράψω 

κανένα νούμερο;''

Κι έτσι άρχισα να γράφω 

και γελούσε ο κόσμος.

Συνεργάστηκα με τον Χουβαρδά

στο ''Χριστός Πάσχων''.

Πήγαμε σε όλη την Ευρώπη.

Αυτό έγινε όταν ήμουν στη Νομική.

Όταν ήμουν στο 3ο έτος 

στο Πανεπιστήμιο,

έγινε ένας διαγωνισμός

για την Εθνική Τράπεζα.

Πήρα μέρος. Με προσέλαβαν

και με έβαλαν στη διοίκηση

της Τράπεζας.

Εκεί που έγραφα

άρχισε να πρήζεται το χέρι μου.

Αλλεργία 

στη συγκεκριμένη δουλειά,

μου είπε ο γιατρός. Παραιτήθηκα.

Μουσικές Ταξιαρχίες.

Τότε ήταν η μόδα του γκρουπ,

όχι της σόλο καριέρας.

Πρωτοπαίξαμε στο ''Σκάλα'' 

το 1979. 

Ξεκινήσαμε να κάνουμε

3 παραστάσεις, 

και φτάσαμε τις 380 - χωρίς ρεπό.

''Ο Δράκουλας των Εξαρχείων''

θα μπορούσε να είχε γίνει

πολύ καλύτερος.

Ωστόσο αυτή η ταινία έγινε καλτ.

Ήμουν στην Αντίπαρο κι έρχονταν

Σουηδές να με αγκαλιάσουν.

Παίζεται στη Σουηδία,

στην τηλεόραση, ως καλτ

ευρωπαικός κινηματογράφος.

Ο Πανούσης της σκηνής

δεν έχει καμία σχέση

με τον Τζίμη της ζωής.

Κατ' αρχάς στη ζωή μου

δεν βρίζω σχεδόν ποτέ.

Δεν είμαι 

το επίκεντρο της παρέας.

Σε γενικές γραμμές

είμαι πολύ ήσυχος.

Έγινα αυτό που έγινα τυχαία,

μέσα από την ανάγκη που ένιωθα

να μεταμορφώνομαι".

Τζίμης Πανούσης